یه جا خوندم نوشته بود؛ “تربیت بچه‌ها از ۲۰ سال قبل از تولدشون شروع میشه” و این جمله من رو عمیقا به فکر فرو برد. واسه همین نگاهی انداختم به پژوهشی از دکتر میری شارف(Scharf) که رفته بود ببینه: چطور با یه سری رفتارها و مکالمات رایج اما غلط، روان یه بچه رو در معرض آسیب قرار میدیم!؟
واسه رسیدن به جواب تیم پژوهشی شروع کردن به بررسی زوایای آشکار و پنهان کنترلگری در کلام و رفتار والدین و به این نتیجه رسیدن که سه مدل خطای رایج تو رفتار والدین با بچه‌ها وجود داره که به نسبت به میزان وجودشون میتونن شدت مشکلات آینده بچه رو پیش بینی کنن.
حالا این سه خطا چیا هستن!؟
1) کنترل بچه و پیش بردن خواسته‌ها با تزریق ترس، گناه و اضطراب؛
و گفتن چیزهایی مثل؛ با من بحث نکن!، چون من میگم. به من نگو مامان، دیگه مامانت نیستم. دیگه دوستت ندارم! دیگه بچه من نیستی! اگه منو دوست داشتی که به حرفم گوش میکردی! اگه اتاقت رو جمع نکنی شب که بابا اومد بهش میگم!
2) تربیت با چاشنی محرومیت از مراقبت و محبت؛
و خواستن چیزهایی مثل:
تا وقتی غذات رو نخوردی خبری از بوس، بغل، بازی و… نیست! بازی رو نبندی نذاری کنار شام بی شام! از دست این حرف گوش ندادن‌های تو یه روز ول میکنم و میرم! این دفعه هم تو مهمونی بخوای شلوغ بازی دربیاری ولت میکنم میام.
3) محروم کردن بچه از تجربه احساسات؛
مثلا نادیده گرفتن ترس‌ها، نگرانی‌ها یا اضطراب‌های بچه یا دست پیش رو گرفتن و از عصبانیت اون بدتر عصبانی شدن و داد و بیداد راه انداختن و کلا هر مدلی که به بچه بگه؛ ببین سر به سر من نذارا من بدتر از تو دلم پره، بخوای به پر و پای من بپیچی…خروجی مطالعه نشون میداد که واسه کنترل کردن رفتارهای یه بچه هر چی بیشتر از این مدل رفتارها تو زندگیمون داشته باشیم به همون نسبت بچه‌های وابسته و مضطرب‌تری خواهیم داشت و هرچی زودتر بتونیم دست از این رفتارها برداریم به همون نسبت میشه امید داشت که بچه به روال عادی زندگی برگرده.
از یافته‌های آموزنده دیگه این پژوهش این بود که تو ماجرای تربیت بچه‌ها؛ جلوی ضرر رو از هرجا که بگیری منفعته و هرچی زودتر به این نتیجه برسی که این مسیر جواب نمیده که هیچ! کلی هم واسه آینده‌ش خطرناکه و برگردی به مسیر دوست داشتن نامشروط و اجازه دیده شدن به بچه بدی.
مخلص کلام همونیه که یالوم تو کتاب”وقتی نیچه گریست” بهمون گفت؛ واسه ساختن یه بچه، اول باید خودت رو بسازی، در غیر این صورت بچه‌ها رو واسه نیازهای غریزی، فرار از تنهایی یا پرکردن چاله‌های وجودت پدید آوردی. وظیفه ما به عنوان یه والد، تنها ساختن خود دیگه نیست بلکه ساختن یه انسانه.
بدون دیدگاه